آدام توز در یادداشت خود در فارن‌پالیسی از فروپاشی اجماع جهانی بر سر اهداف توسعه پایدار می‌گوید و توسعه به‌جای اجماع بی‌طرفانه، به میدان

در جهانی پر از بحران‌های ژئوپلیتیکی و اقتصادی، جنوب جهانی با عمل‌گرایی و اتکا به خود مسیر تازه‌ای می‌جوید؛ نهادهای خیریه نیز فراخوانده

چشم‌انداز اقتصاد جهانی با افول تجارت آزاد و اوج‌گیری حمایت‌گرایی دگرگون شده است. چین، با صعود سریع و چالش‌های ژئوپلیتیک تازه، در کانون این

چین نه به‌عنوان تخریب‌گر، بلکه به‌عنوان مدعی اصلاح نظم جهانی معرفی می‌شود؛ نقشی که بر تجربه تاریخی دوگانه این کشور و جاه‌طلبی‌های شی

کشورهای در حال توسعه زیر فشار نرخ‌های بالای دلار، به‌دنبال بدهی‌های ارزان‌تر به یوان، فرانک و یورو می‌روند؛ اما پوشش ریسک ارزی و محدودیت

جهان در آستانه نظمی نو قرار دارد؛ نظمی آکنده از بی‌ثباتی سیاسی، رقابت فزاینده آمریکا و چین، بحران‌های زیست‌محیطی و ظهور فناوری‌هایی چون هوش

ری دالیو با ترسیم «چرخه بزرگ» اقتصاد، از بحران بدهی آمریکا، افول تدریجی هژمونی دلار و چالش‌های ژئوپلیتیکی می‌گوید و بر ضرورت اصلاحات مالی