سقوط بی‌سابقه ذخایر سدها و تداوم خشکسالی شصت‌ساله، ایران را به نقطه‌ای رسانده که بحران آب از یک هشدار محیط‌زیستی فراتر رفته و به تهدیدی جدی

ائتلاف پیش‌گامان با ایجاد پیوند میان غول‌های صنعتی و استارتاپ‌های سبز، مسیر کاهش کربن در صنایع سنگین را باز می‌کند و الگویی تازه برای تأمین

آلودگی هوا سالانه جان ۳۰ هزار ایرانی را می‌گیرد و ۵ درصد تولید ناخالص داخلی کشور را می‌بلعد؛ بحرانی خاموش که سلامت و اقتصاد را هم‌زمان

آب به حساب نیامده در ایران، نه فقط یک نشت فنی در لوله‌ها، بلکه نشتی عمیق در اقتصاد زیرساختی کشور است؛ ۳۲ درصد از آب شرب کشور بدون هیچ

ایران در دل کمربند خشک جهان با بحران و فرصت‌های آبی روبه‌روست؛ سرمایه‌گذاری در مدیریت پایدار آب نه‌تنها کلید امنیت غذایی و توسعه اقتصادی،

بحران بی‌سابقه آب جهان، با تهدید امنیت غذایی، سلامت و رشد اقتصادی، نیازمند گذار به «اقتصاد نوین آب» و رویکردی مأموریت‌محور برای مدیریت این

کاهش مستمر منابع آبی ایران، تشدید تغییر اقلیم و مدیریت ناکارآمد، بحران آبی را به تهدیدی فراگیر تبدیل کرده که امنیت غذایی، اقتصاد کشاورزی و

با ادامه کاهش بی‌سابقه ذخایر سدها، تهران با شدیدترین بحران آبی سال‌های اخیر روبه‌رو است. اگر مصرف تغییر نکند، تابستان ۱۴۰۴ می‌تواند آغاز

توسل شتاب‌زده به بازچرخانی آب، بدون در نظر گرفتن تبعات فنی و بومی، می‌تواند بحران منابع زیرزمینی کشور را تشدید کند؛ رویکردی که به‌جای علاج،

افت ۵۸درصدی حجم آب در سد امیرکبیر و کاهش بی‌سابقه در سایر سدهای تهران، پایتخت را با بحرانی فراگیر روبه‌رو کرده است؛ وضعیتی که فراتر از