کشاورزی می‌تواند حتی در جغرافیای محدود، با سیاست‌گذاری هوشمند و سرمایه‌گذاری هدفمند، به موتور توسعه و امنیت غذایی بدل شود؛ تجربه جهانی،

ایران با میانگین بارش یک‌سوم جهان، سالانه بخش بزرگی از آب باران را از دست می‌دهد. استحصال باران می‌تواند با کاهش تبخیر و سیلاب، منبعی

در میان فضای پرریسک صنعت فولاد، "کویر" با ساختاری مالی سالم، سودآوری پایدار و طرح‌های توسعه‌ای روشن، به الگویی برای بنگاه‌داری

در حالی که وابستگی به درآمدهای نفتی ایران را آسیب‌پذیر ساخته، تجربه‌های گذشته و راهبردهای نوین می‌تواند صندوق توسعه ملی را به اهرمی برای

با وجود تاریخ کهن و ظرفیت‌های طبیعی، کشاورزی ایران از ناپایداری نهادی و افت بهره‌وری رنج می‌برد؛ وضعیتی که امنیت غذایی و توسعه پایدار را در

چالش‌های مالی، ضعف تشکل‌ها و نبود حمایت کافی، صنعت شترمرغ را در ایران با بحران مواجه کرده، در حالی که این صنعت ظرفیت کاهش وابستگی به واردات

بر اساس برنامه هفتم توسعه، هدف‌گذاری برای افزایش سهم حمل‌ونقل ریلی به 30 درصد تا سال 1407 صورت گرفته است. اما چالش‌های زیرساختی و تعارضات

ناترازی انرژی در ایران چالشی بزرگ است که بر زندگی مردم و اقتصاد کشور تأثیر گذاشته و نیازمند بازنگری در سیاست‌ها و استفاده از فناوری‌های

امنیت غذایی نیازمند مدیریت یکپارچه و حمایت از تولید است. خوداتکایی با امنیت غذایی برابر نیست و چالش‌هایی مانند قیمت‌گذاری دستوری و تحریم‌ها

سیاست‌های مقطعی برای مقابله با آلودگی هوا، نه‌تنها اثرات پایداری ندارند، بلکه با ایجاد اختلال در اقتصاد و معیشت، چرخه معیوبی را رقم می‌زنند