به گزارش خبرنگار اقتصادرَوا، بررسی آماری از وضعیت اشتغال و بیکاری در پاییز ۱۴۰۳ نشان می‌دهد که نرخ بیکاری جوانان ۲۰ تا ۲۴ ساله به ۲۱.۱ درصد رسیده است، در حالی که این نرخ برای افراد ۳۰ تا ۳۴ ساله به ۹.۹ درصد کاهش یافته و برای گروه‌های سنی بالاتر به حداقل مقدار خود یعنی ۱.۲ درصد رسیده است. این آمار نشان‌دهنده دشواری ورود جوانان به بازار کار و نقش تجربه در کاهش نرخ بیکاری در گروه‌های سنی بالاتر است.

 بررسی نرخ بیکاری در گروه‌های سنی مختلف نشان می‌دهد که ورود به بازار کار در سال‌های ابتدایی فعالیت حرفه‌ای دشوارتر است. جوانان ۲۰ تا ۲۴ ساله با نرخ بیکاری ۲۱.۱ درصد، بیشترین میزان بیکاری را دارند. این امر نشان‌دهنده مشکلات ساختاری در بازار کار ایران است که از یک‌سو با تعداد زیاد فارغ‌التحصیلان دانشگاهی و از سوی دیگر، با کمبود فرصت‌های شغلی مناسب مواجه است. عوامل متعددی از جمله عدم تناسب بین مهارت‌های نیروی کار و نیازهای بازار، نبود تجربه کاری کافی، رقابت فشرده برای فرصت‌های شغلی و کمبود فرصت‌های اشتغال رسمی، بر این وضعیت تأثیرگذار هستند.

در مقابل، نرخ بیکاری در میان افراد ۳۰ تا ۳۴ ساله به ۹.۹ درصد کاهش یافته است. با افزایش سن و کسب تجربه شغلی، احتمال یافتن شغل بیشتر شده و میزان بیکاری کاهش می‌یابد. در گروه‌های سنی بالاتر، این روند ادامه دارد و در نهایت، نرخ بیکاری در افراد ۵۰ سال به بالا به ۱.۲ درصد می‌رسد. این موضوع نشان‌دهنده آن است که با تثبیت موقعیت شغلی، افراد امنیت شغلی بیشتری پیدا کرده و کمتر در معرض بیکاری قرار می‌گیرند.

تفاوت در نرخ مشارکت اقتصادی جوانان و میان‌سالان

علاوه بر نرخ بیکاری، نرخ مشارکت اقتصادی نیز از شاخص‌های کلیدی بازار کار محسوب می‌شود. این نرخ نشان‌دهنده میزان حضور فعال افراد در بازار کار، اعم از شاغلان و جویندگان کار، است. بر اساس آمار پاییز ۱۴۰۳، نرخ مشارکت اقتصادی به‌طور میانگین ۴۰ درصد برآورد شده است، اما این شاخص در میان جوانان ۲۰ تا ۲۴ ساله تنها ۱۰.۵ درصد است.

در مقابل، نرخ مشارکت در گروه‌های سنی ۳۰ تا ۳۴ ساله و ۳۵ تا ۳۹ ساله، به ۵۶.۷ درصد می‌رسد که نشان‌دهنده حضور فعال‌تر این افراد در بازار کار است. این اختلاف قابل توجه در نرخ مشارکت اقتصادی نشان می‌دهد که بسیاری از جوانان یا هنوز به‌طور رسمی وارد بازار کار نشده‌اند یا به دلیل دشواری در یافتن شغل، از جست‌وجوی کار منصرف شده‌اند.

لزوم سیاست‌گذاری برای حمایت از اشتغال جوانان

تحلیل هم‌زمان نرخ بیکاری و نرخ مشارکت اقتصادی نشان می‌دهد که در گروه‌های سنی جوان‌تر، نرخ مشارکت پایین و نرخ بیکاری بالا است. این موضوع احتمالاً حاکی از ورود دشوار جوانان به بازار کار و عدم تناسب فرصت‌های شغلی با مهارت‌های آن‌ها است. در مقابل، در سنین بالاتر، با افزایش تجربه و تثبیت شغلی، هم نرخ مشارکت افزایش می‌یابد و هم نرخ بیکاری کاهش پیدا می‌کند.

با توجه به این شرایط، ضروری است که سیاست‌گذاران و برنامه‌ریزان اقتصادی، سیاست‌هایی را برای کاهش نرخ بیکاری جوانان تدوین کنند. سرمایه‌گذاری در آموزش‌های مهارتی، توسعه فرصت‌های کارآموزی و تجربه‌آموزی، حمایت از کارآفرینی و استارتاپ‌ها و ایجاد مشوق‌های شغلی برای کارفرمایان می‌تواند از جمله سیاست‌های دولت در جهت حمایت اشتغال گروه‌های سنی جوان‌تر باشد. 

به صورت کلی، آمارهای پاییز ۱۴۰۳ نشان می‌دهد که همچنان نرخ بیکاری جوانان بالاست و بسیاری از آن‌ها با موانع جدی برای ورود به بازار کار مواجه هستند. از سوی دیگر، افراد باتجربه‌تر در بازار کار از امنیت شغلی بیشتری برخوردار بوده و نرخ بیکاری در آن‌ها به‌شدت کاهش یافته است. این روند می‌تواند نشان‌دهنده اهمیت سیاست‌های حمایتی در دوران ابتدایی ورود به بازار کار و لزوم سرمایه‌گذاری بر روی مهارت‌آموزی و اشتغال‌زایی برای جوانان باشد.